بزرگنمايي:

چه خبر - نظرات موافقان و مخالفان منصوريان

رفتارهاي غيرفني که سرمربي استقلال دارد شايد در کمتر مربي مشاهده شده است. او کنار زمين و بيرون از محوطه فني حرکاتي انجام مي دهد که بعضا عجيب و دور از ذهن نيز به شمار مي رود. عليرضا منصوريان رفتار جديدي نسبت به بسياري از مربيان قبلي در استقلال و فوتبال ايران از خود به نمايش مي گذارد. او جلوي هواداران زانو مي‌زند و به قلبش مي کوبد، او فرياد مي زند و خودش را خالي مي کند، او عليرضا منصوريان برون ريزي مي کند و بدون آنکه نگران پرستيژ رفتاري خود باشد به صورت بزرگ نمايي شده فرياد مي‌کشد و مشت هايش را گره مي کند.

در کنار زمين منصوريان کم مانده خودش به ميدان برود، مدام فرياد مي زند و کم مانده در کنار خط با بک چپ حريف کورس بياندازد و يا با بک راست تيم خودش بدود و در حال دويدن نکات فني را گوشزد کند.

معکوس علي پروين

اصولا مربيان بر دو دسته اند، برخي از آنها روي نيمکت مي نشينند و يا اگر لب خط مي آيند بسيار آرام هستند و خودشان را کنترل مي کنند. نمونه اين نوع مربيان که البته کمتر شده اند علي پروين بود. او در تمام سال هاي مربيگري روي نيمکت مي‌نشست و از جايش تکان نمي خورد تماشاگران فوتبال شايد تنها يک بار را به ياد بياورند که پروين از جايش بلند شده باشد و آن هم ديدار پرسپوليس با پيکان بود که جلال مرادي داور مسابقه اسپک بازيکن حريف داخل محوطه جريمه را نديد و اعلام هند نکرد.

منصوريان اما در دسته دوم جا مي گيرد، او بيشتر شبيه به علي دايي است که خودش را خالي مي کند اما دايي هم مقابل منصوريان بسيار درون گرا محسوب مي شود. منصوريان در اين مسير پيش رو است و حتي در ابراز احساسات مثبت هم کم نمي گذارد.

نيمکت اتمي

برخي در اين رابطه برچسب جوگير شدن به منصوريان مي زنند و مي گويند او از زماني که به استقلال آمده عوض شده است با اين وجود اما نمي‌توان اين مهم را پذيرفت چون به هر حال نشستن روي نيمکت اتمي استقلال با نيمکت بي آزار و آرام نفت با يکديگر متفاوت هستند.

محبوب بي کارنامه

منصوريان در کنار زمين غوغايي دارد. او شايد به دليل تيپ خاص و منحصر به فردي که دارد، شايد به دليل خوش پوش بودنش و شايد به دليل آرام و قرار نداشتن هايش به شدت دوربين ها را به سمت خود مي کشاند و خودش شده يک ستاره. البته منصوريان هنوز در استقلال جا نيافتاده و نتايجش هنوز قابل رقابت با مظلومي، قلعه نويي، پورحيدري و حجازي نيست اما در ميان استقلالي ها محبوب است و جايگاه خوبي دارد.

برخي منتقد اين نوع رفتار هم هستند، منتقدين مي گويند منصوريان با اين نوع رفتار نمي تواند در نهايت اقتدار مربي را در رختکن و کنار زمين ثابت کند. او آنقدر احساساتش را تخليه مي کند که نمي تواند شوک بدهد چون فريادهايش براي بازيکنان عادي مي شود و اين براي تغييرات لحظه اي يا در ميان دو نيمه اتفاق خوبي نيست.

رهبر يا فرمانده؟

هر چه هست اما منصوريان همين است، انسان ها نمي توانند همه وجودشان را تغيير دهند، او اينگونه زندگي کرده، اينگونه رويا بافي کرده و اينگونه در نفت موفقيت نسبي پيدا کرده و قدرت فرماندهي بالايي ندارد هر چند به عنوان رهبر گروه موقعيت بهتري از فرماندهي دارد.

او در کنار بازيکنانش در نفت جوجه کباب مي زند، با آنها لطيفه مي گويد و مي خندد، معمولا اگر قرار باشد عصباني شود براي بازيکن جوان تر تيمش عصباني مي شود و به منطقه بزرگ ترها ورود نمي کند اما همين است. او با ته قلبش به ميدان مي آيد و سوت مي زند و فرياد مي کشد و با بازيکن حريف و يا مربي حريف هم شوخي مي کند.

قرار نيست همه از مسيرهاي مونولوگ جلو بروند، اگر چنين بود هيچکس راه هاي جديد را کشف نمي‌کرد. به هر حال استقلال البته نتايج هنوز به کام منصوريان نيست. بايد براي قضاوت او کمي ديگر هم صبر کرد و استقلال مدل منصورياني را ديد.

منبع: مهر