بزرگنمايي:
چه خبر - عادت هايي که موجب آسيب رواني در کودکان ميشود
رابطه امن والد ـ فرزندي يک عشق بي‌قيد و شرط براي مراقبت و نگهداري است. در رابطه عاطفي سالم با کودک، شما پيوندي عميق و مثبت با کودک ايجاد مي‌کنيد. والديني که واقعا فرزندشان را دوست دارند اشتباه کودک را با ارائه يک الگوي رفتاري درست اصلاح مي‌کنند. آنها کودک را بخاطر اشتباه، تحقير نمي‌کنند و او را ناديده نمي‌گيرند. پيام آنها به فرزندشان اين است: «رفتارت را نمي‌پسندم اما همچنان دوستت دارم».
آيا تا به حال کودکتان را مورد تحقير و تمسخر قرار داده‌ايد؟ آيا مي‌دانيد آسيب‌هاي رواني آزارهاي عاطفي و کلامي همواره با فرزندتان باقي خواهند ماند؟
آزارهاي کلامي بيش از هر چيز هويت و اعتماد به نفس کودک را ويران مي‌کند. پس از يک دوره طولاني قرار گرفتن در معرض خشونتهاي کلامي، کودک توانايي برقراري ارتباط سالم با ديگران را از دست مي‌دهد.
او دچار بي‌اعتمادي ميشود و در توسعه مهارت‌هاي اجتماعي و تحصيلي ضعيف ميشود. آزارهاي کلامي و عاطفي به اندازه خشونتهاي فيزيکي و بي‌توجهي به تغذيه سالم کودک را در معرض خطر قرار مي‌دهد.
چگونه کودک در معرض آزارهاي کلامي قرار مي‌گيرد؟
شما ممکن است کودک را با چنين رفتارهايي مورد آزار و خشونت کلامي قرار بدهيد:
ـ کودک را تحقير کنيد و اسامي و عناوين تحقيرکننده‌اي را به او نسبت بدهيد؛ مثلاً کودک را احمق، بي‌عرضه، زشت، لاغرمردني يا چاق بناميد.
ـ پشت‌سر کودک بدگويي کنيد؛ مثلا به والد ديگرش از رفتارهاي او با لحن و کلام آزاردهنده انتقاد کنيد؛ در حالي‌که او صداي شما را مي‌شنود.
ـ وجود و هويت او را با نفرين يا آرزوهاي بد زير سوال ببريد. مثلاً بگوييد «کاش اصلا تو را به دنيا نمي‌آوردم» يا «بايد بچه ديگران مي‌شدي»، چنين گفته‌هايي در کودک اين احساس را ايجاد مي‌کند که کسي او را نمي‌خواهد.
ـ تهديد به کتک‌زدن يکي از بدترين روش‌هاي خشونت و آزار کلامي است. گفتن جمله‌هاي تهديدآميزي مثل «الان حسابت را مي‌رسم» يا «صبر کن پدرت بيايد» و قرار دادن کودک در موقعيت ناامني و ترس خشونت‌آميز است.
ـ ايجاد احساس گناه و متهم کردن کودک با گفتن جمله‌هايي مثل «اگر تو را نداشتم زندگي‌ام بهتر بود» و يا «وجود تو دردسر است» يا «اگر بهتر رفتار مي‌کردي خواهرت را هم دچار مشکل نمي‌کردي» همگي تهديدآميز و نشانه آزارهاي کلامي هستند.
ـ متلک انداختن به کودک با گفتن جمله‌اي مثل «چقدر باعرضه‌اي» در موقعيتي که کودک نتوانسته کاري را به درستي انجام بدهد يا کودک را باهوش خطاب کردن وقتي او نمره‌هاي خوبي نگرفته خشونت کلامي به حساب مي‌آيد. کودک به راحتي معناي ضمني حرف شما را مي‌فهمد.
ـ والديني که به يکديگر به راحتي توهين، تحقير و فحاشي مي‌کنند در واقع کودک را نيز مورد خشونت کلامي خود قرار مي‌دهند. در يک مطالعه در دانشگاه مريلند مشخص شده است کودکاني که شاهد خشونتهاي کلامي والدين خود نسبت به يکديگر هستند بيشتر دچار افسردگي، اضطراب و مشکلات شخصيتي مي‌شوند.
کودکي که در معرض خشونت کلامي است را شناسايي کنيد
آزارهاي کلامي به سرعت اثر خود را در رفتار کودک نمايان مي‌کنند. کودکي که در معرض اين نوع خشونت است معمولا تصوير اشتباهي از خودش دارد.
او همه آنچه از والدينش مي‌شنود را تکرار مي‌کند. مثلاً خودش را احمق، بي‌عرضه خطاب مي‌کند و يا مي‌گويد «کسي دوستم ندارد». کودکي که دچار افسردگي، پريشان‌حالي و نااميدي است نيز در واقع تصوير اشتباهي ازخودش دارد.
همچنين او خود را در معرض آسيب‌هاي فيزيکي خود خواسته قرار مي‌دهد. او ممکن است به خودش صدمه بزند و يا رفتارهاي پرخطري نشان بدهد تا بار تحقير و فشار عصبي را کم کند.
کودکاني که در معرض خشونتهاي کلامي قرار مي‌گيرند معمولاً رفتارهايي ضد اجتماع دارند. اين کودکان بيشتر پرخاشگري مي‌کنند، ديگران را آزار مي‌دهند و بدرفتاري‌هاي بيشتري نسبت به کودکان در سن و سال خود دارند.
علاوه براين آنها در رشد و توسعه مهارت‌ها تاخير دارند. اين کودکان در مهارت‌هاي فردي، تحصيلي، اجتماعي و رفتاري بسيار ضعيف عمل مي‌کنند و همگام با گروه سني خود پيش نمي‌روند. آنها معمولاً خشم ناشي از تحقير را با رفتارهاي عصبي، شب‌ادراري، کابوس‌هاي شبانه و مقابله به مثل نشان مي‌دهند.
تاثير ماندگار خشونت کلامي
فراموش نکنيد که خشونتهاي کلامي شما هرگز فراموش نمي‌شوند. صداي شما براي هميشه باقي مي‌ماند. يک لحظه چيزي را مي‌گوييد و به نظرتان مي‌آيد که تمام شده است اما واقعاَ اينطور نيست. آنچه که مي‌گوييد مي‌تواند تبديل به اندوهي ناتمام شود. کودک شما با کلام‌هاي تحقير‌آميز دچار کمبود اعتماد به نفس، ترس و اضطراب، افسردگي، احساس بي‌کفايتي و نااميدي ميشود.
پيش مي‌آيد که والدي از فرزندش عصباني بشود و حرفي بزند که نبايد. اما اگر شما نسبت به چيزي که به فرزندتان در موقع خشم گفته‌ايد احساس پشيماني نمي‌کنيد، آن را عادي مي‌دانيد و فحاشي کردن و کوچک شمردن او برايتان آسان است بايد متوجه رفتارتان و آسيب‌هاي رواني کاري که مي‌کنيد باشيد.
اگر نمي‌توانيد خشم‌تان را کنترل کنيد. بهتر است با رفتار درماني و استفاده از روش‌هاي کنترل خشم خود را اصلاح کنيد.
بهتر است بفهميد که چه چيزي باعث ميشود فرزند کوچک خود را در معرض اين نوع آزار قرار بدهيد:
آيا فکر مي‌کنيد آزار کلامي يک شيوه موثر تربيتي است؟
آيا اين يک راه براي تخليه فشارهاي عصبي خودتان است؟
آيا دچار استرس هستيد؟
آيا نمي‌توانيد احساسات قوي و شديد خود را کنترل کنيد؟
آيا خودتان در معرض خشونت کلامي قرارگرفته‌ايد؟
دليل مشکلات خود را بفهميد و به فکر راه حلي براي آن باشيد. به احتمال زياد شما نياز به يک رفتار درمان يا روان‌شناس و روانپزشک خواهيد داشت.
اين بسيار ارزشمند است که اين مشکل را در خودتان بپذيريد و بخاطر خود و فرزندتان قدمي براي اصلاح آن برداريد. زندگي آينده فرزندتان چيزي است که شما مي‌سازيد. او را دچار اندوه ناتمام نکنيد.
منبع: salamatnews.com