بزرگنمايي:

چه خبر - عاشقانه‌هاي سينماي ايران در سال 97

سال سينمايي که گذشت، چندان براي سينماي ايران عاشقانه نبود. فيلم‌ها اکثرا يا طنز بودند يا اجتماعي و جاي خالي فيلم‌هاي رومانتيک احساس مي‌شد. حتي دريغ از رابطه‌هاي درست و درمان و عاشقانه‌اي که در بستر يک فيلم اجتماعي يا کمدي رومانتيک تعريف شوند. آن‌چه در آثار کمدي موجود بود، کيفيت لازم يک عاشقانه را نداشت و فيلم‌هاي اجتماعي هم آنقدر غرق در معضلات تيره و تار جامعه بودند که وقتي براي يک عاشقانه باقي نمي‌ماند. براي همين به سراغ سه فيلم عاشقانه مهم امسال رفتيم، چراکه سرآخر اين عاشقانه‌ها هستند که در ياد مي‌مانند.

«لاتاري» از معدود فيلم‌هاي اکران شده در سال نود و هفت است که پيرامون يک عاشقانه مي‌گذرد و اصلا اساس داستانش را بر رابطه‌اي عاشقانه بنا مي‌کند. نوشين و اميرعلي دو جوان عاشق پيشه هستند؛ يکي از پايين شهر و ديگري بالاشهر که حالا پدرش ورشکسته شده و طبقه اجتماعي‌شان تغيير کرده است. يک عشق پرشور و سرحال که با گوش دادن آن‌دو به آهنگ احساسي «کجا بايد برم؟» با يک هدفون مشترک و در هنگاه تماشاي غروب بر بلندي‌هاي تهران معرفي مي‌شود. نوشين و اميرعلي دلشان براي يکديگر مي‌رود تا اينکه باز شدن پاي يکي از آشنايان پدر نوشين به خانه آن‌ها همه‌چيز را بهم مي‌ريزد. نوشين ديگر مثل قبل نيست.

صورتش پر از خنده نيست و وقتي اميرعلي را مي‌بيند ديگر چشمانش برق نمي‌زنند. سرد شده و معلوم است ذهنش جاي ديگري است تا اينکه بالاخره لب مي‌گشايد و مي‌گويد تصميم دارد براي کار چندسالي از کشور خارج شود. اميرعلي پشت موتور مي‌راند و چشمانش پر از اشک است؛ نوشين بي‌خبر رفته و حالا «کجا بايد برم؟» آن ترانه‌اي که دروازه ورود به عاشقانه آن‌ها بود بر سر امير‌علي خراب مي‌شود. اما اين همه ماجرا نيست. مرگ نابهنگام و غافلگير کننده نوشين در اواسط فيلم عاشقانه اين دو را شبيه به عشق‌هاي بزرگ تاريخ نافرجام مي‌کند، طرفي مي‌رود و ديگري مي‌ماند درحاليکه از زندگيش چيزي ديگر به‌جا نمانده و به‌راستي نمي‌داند کجا بايد برود.

بيشتر بدانيد : ساعد سهيلي و همسرش گلوريا هاردي، محمدحسين مهدويان در اکران لاتاري + تصاوير

همانطور که از نام فيلم پيداست، «بمب يک عاشقانه» داستان يک عاشقانه است. اما عاشقانه‌اي که بيشتر از آن‌که در عشق حل شده باشد شرح فاصله‌ها سردي و سکوتي است که سد راه عشق مي‌شود. «بمب يک عاشقانه» در گير و دار سال‌هاي پاياني جنگ تحميلي مي‌گذرد، هنگامي که بمباران‌هاي رژيم بعثي به پايتخت رسيده است و تهران را وحشت فرا گرفته. اين نقطه خوبي براي ورود به يک عاشقانه است. درحاليکه شهر در وحشت و ترس به‌سر مي‌برد و همه ترس جانشان را دارند يک زوج جوان هستند که حتي با شنيدن صداي آژير خطر هم به پناهگاه نمي‌روند. از اين منظر آن‌ها آنقدر در سردابه اين عشق گير کرده‌اند و آنقدر در گرداب آن به سمت غرق شدن پيش مي‌روند که حتي جانشان هم اهميتي ندارد. البته اين نکته‌اي است که بعد از تماشاي فيلم و در پي ماندن آن در ذهن مخاطب به فکرش خطور مي‌کند.

در بخش عمده‌اي از «بمب يک عاشقانه» سکوت مهيب و سردي ميان کاراکترها جريان دارد که حتي روي اعصاب تماشاچي هم راه مي‌رود چه برسد به خود دو نفري که درگير اين عاشقانه‌اند. اما اين سکوت بالاخره مي‌شکند. در صحنه‌اي خلاقانه با ديالوگ‌نويسي خوب پيمان معادي و ايده بر سر کردن کلاه کاسکت و دلبري‌هاي کلامي هر دو نفر. بازي ليلا حاتمي و معادي در باورپذير کردن اين سردي و سکوت تاثير ويژه‌اي داشته و فيلم را از افتادن به ورطه ادا اطوار نجات مي‌دهد. هرچند پايان فيلم باز به‌نظر مي‌رسد اما انگار کارگردان خود مي‌داند که در جهان مدرن عاشقانه‌ها محکوم به نابودي‌اند حالا چه با رفتن و بي‌وفايي چه با خوردن يک بمب در نزديکي يک خانه.

بيشتر بدانيد : بمب يک عاشقانه با ليلا حاتمي و پيمان معادي + عکس

يک عاشقانه تمام و کمال و البته خاطره‌انگيز و تلخ. رضا درميشيان که در فيلم قبلي‌اش يعني «بغض» هم نشان داده بود که تلخي‌هاي نسل جوان را به‌خوبي مي‌شناسد و از پس به تصوير کشيدن تاثيرگذار اين تلخي‌ها هم برمي‌آيد در بهترين فيلمي که تا به امروز ساخته يعني «عصباني نيستم» اين تلخي را در اوج خود نشان مي‌دهد و به زيبايي هم اينکار را مي‌کند. عاشقانه‌اي که قرار است به‌واسطه آن نگاهي اجتماعي به احوالات روز جامعه و سياست انداخته و يکي از مهم‌ترين اتفاقات سياسي سال‌هاي بعد از انقلاب يعني جريانات سال 88 از گذرگاه يک عاشقانه پرداخته شود.

بازي که در تاريخ سينما از فيلم‌هاي کلاسيک هاليوود تا آثار مدرن‌تر امروزي همواره مورد توجه فيلمسازان بوده است و با اقبال تماشاگران هم مواجه شده هرچند که روايت يک اتفاق سياسي يا اجتماعي مهم از رهگذر عشق بسيار سخت به‌نظر مي‌رسد اما هيجان‌انگيز است خصوصا اينکه بايد هر تماشاگري با هر تفکر سياسي بتواند با کاراکترها در اين فيلم‌ها همذات‌پنداري کند. نويد و باران «عصباني نيستم» فراتر از هر تفکر و دوگانه سياسي اجتماعي، بسيار همدلي‌برانگيزند.

بيشتر بدانيد : اعتراف فروتن و صدرعاملي به علت کنار گذاشته شدن لاتاري از داوري جشنواره فجر+ واکنش ها

بيشتر بدانيد : گزارش تصويري از اکران مردمي عصباني نيستم: هجوم طرفداران به سمت عوامل

بيشتر بدانيد : عکس هاي باران کوثري و نويد محمدزاده در اکران عصباني نيستم

منبع: salamcinama.ir