بزرگنمايي:

چه خبر -

«درباره صورتم سوال مي کنيد؟ خوب است. ممنون که سوال کرديد. فقط چند بخيه دارم که به دليل خروج سلول هاي سرطاني است.» اين جمله قسمتي از حرف هاي هيو جکمن در مراسم فرش قرمز فيلم «مردان ايکس» است. او در اين مراسم چسبي روي بيني خود زده بود که با کوچکترين کنجکاوي خبرنگاران درباره آن، بيماري سرطانش را فاش کرد.

اين ماجرا در حالي اتفاق افتاد که خيلي از افراد مشهور و غيرمشهور از بيماري هايشان حرفي نمي زنند، در حالي که فاش گويي درباره بيماري خود، بخصوص از جانب افراد شناخته شده، مي تواند باعث برخورد راحت ديگر مبتلايان به آن بيماري با بيماري شان شود و حتي به آنها اميد هم بدهد چون متوجه مي شوند افراد مشهور هم آنقدرها زندگي راحت و بي مشکلي ندارند و بيماري سراغ آنها هم مي رود و البته آنها هم مانندن ديگران خيلي وقت ها راهي ندارند جز کنار آمدن و مدارا با بيماري اما مهم اين است که در هر حال فعاليت و زندگي خودشان را اميدوارانه دنبال مي کنند.

در ادامه نگاهي مي اندازيم به برخي از مشاهيري که در چنين راهي گام برداشتند و باعث آشنايي و دلگرمي ديگران براي مقابله با بيماري خود شدند.

سلنا گومز، بازيگر و خواننده آمريکايي، چند سالي است که از بيماري لوپوس رنج مي برد. لوپوس نوعي بيماري مربوط به سيستم ايمني بدن است که در پوست، کليه ها، سلول هاي خوني و قلب و ريه ها اثر مي گذارد و مهمترين علائم آن ورم صورت و درد مفاصل است که البته بيشتر مفاصل کوچک درگيرش مي شوند.

دردها ممکن است مداوم يا گذرا باشند. کلمه «لوپوس» در زبان لاتين به معني «گرگ» است. در قرن هجدهم براي توصيف تظاهرات پوستي گوناگون کلمه لوپوس به کار برده شد؛ به اين علت که هاله قرمز رنگ روي گونه ها ظاهري شبيه به محل گاز گرفتگي گرگ ايجاد مي کند.

سلنا گومز اعلام کرده که به خوبي با بيماري اش آشناست و تصميم دارد سالم تر زندگي کند. ستاره هايي مثل مايکل جکسون و نيک کانون هم به اين بيماري مبتلا بوده اند.

پلک چپ فارست ويتاکر به دليل فلج عصب آن دچار نوعي افتادگي است. او از بچگي به بيماري چشمي «امبليوپيا» مبتلا بود که به تنبلي چشم مشهور است. او درباره بيماري اش بارها با رسانه ها صحبت کرده است.

«لطفا مثل من احمق نباشيد، خودتان را بررسي کنيد و از کرم هاي محافظ پوست استفاده کنيد!»
هيو جکمن، بازيگر معروف استراليايي فيلم هايي مثل «بينوايان» و «گرگ نما»، بعد از اينکه متوجه شد به سرطان پوست مبتلا شده، اين جمله ها را به مخاطبانش گفت.

جکمن به سرطان پوستي از نوع bcc دچار شده است. در واقع همسرش اولين نفي بود که متوجه توده کوچکي روي بيني هيو شد. هنگامي که پزشکان اين توده را برداشتند، مشخص شد در اين محل سرطان پوست ايجاد شده است. اين بازيگر 3 نوبت تحت درمان اين سرطان قرار گرفته است.

مورگان فريمن، بازيگر و کارگردان آمريکايي برنده اسکار که او را بيشتر با فيلم هايي مثل «رهايي از شاوشنگ»، «هفت» و «شکست ناپذير» مي شناسيم، براي اولين بار در سال 2013 اعلام کرد که به بيماري «فيبروميالژي» دچار است.

اين بيماري نوعي التهاب بافت همبند است. در اين بيماري فرد درد مزمن و حساسيت را در مفاصل، ماهيچه ها، تاندون ها و ساير بافت هايش حس مي کند. مورگان فريمن گفته از درد وحشتناکي از بالا تا پايين بازويش رنج مي برد.

کامرون دياز، بازيگر آمريکايي که از همان اولين نقش سينمايي اش در فيلم «ماسک» طرفداران فراواني در سراسر دنيا پيدا کرد، دچار وسواس و نوعي بيماري رواني به نام «تکنوفوبيا» است.

بنا به گفته خودش، حتي با رايانه هم مشکل دارد. تکنوفوبيا به تمام ترس هاي مرتبط با حوزه فناوري گفته مي شود. اين اصطلاح گسترده طي انقلاب صنعتي مورد توجه قرار گرفت.

تکنوفوبيا به عنوان ترس غيرطبيعي يا اضطراب درباره آثار فناوري تعريف مي شود و افراد يا گروه هايي که درباره فناوري پيشرفته احساس خوشايندي ندارند يا مضطرب مي شوند، تحت عنوان تکنوفوب شناخته مي شوند.

وسواس اين بازيگر نسبت به سلامتي اش حتي باعث شده گاهي بنا به گفته خودش با دستگيره درها هم مشکل پيدا کند و خيلي وقت ها در را با آرنج باز کند چرا که مي ترسد دستگيره آلوده به ميکروب باشد.

رايان کاسلينگ بازيگر فيلم هاي معروفي مثل «راندن» و «ولنتاين غم انگيز» در دوران کودکي براي مطالعه کردن دچار مشکل بود و از بيماري بيش فعالي رنج مي برد تا اينکه در مدرسه مخصوص کودکان خاص ثبت نامش کردند. او گفته بالاخره توانستم بر بيش فعالي ام غلبه کنم.

«فرزندانم هر روز صبح مرا مي بينند که به سختي ليوان آبميوه را به دهانم مي رسانم اما هيچ وقت از اين مسئله داستان نمي سازند.»

مايکل جي فاکس که بيشتر به دليل حضور در فيلم «بازگشت به آينده» شهرت دارد، به بيماري پارکينسون مبتلاست. پارکينسون به علت از دست رفتن سلول هاي دوپامين در مغز که وظيفه کمک و تنظيم حرکت و احساسات را دارند، ايجاد مي شود.

مايکل جي فاکس سال هاست با اين بيماري مي جنگد. اين هنرپيشه در 30 سالگي متوجه شد که به بيماري پارکينسون مبتلا شده است اما 7 سال همچنان به بازيگري ادامه داد و بيماري اش را از همه به غير از نزديکانش پنهان کرد اما در سال 1998 ميلادي تصميم گرفت رازش را فاش کند.

او درباره بيماري اش گفته: «هيچ اهميتي نمي دهم به اينکه آيا دچار پارکينسون هستم يا نه؛ چون من آن را انتخاب نکردم اما اين مسئله را که حق انتخاب چگونگي برخورد با آن را دارم، براي خود محفوظ مي دانم.»

همينطور در جاي ديگري گفته: «اين بيماري به بيداري اخلاقي و رجوع به اخلاقيات منجر شده است. اينکه به اين برگردم که فقط ظاهر زندگي تعيين کننده نيست.»

امروز مايکل جي فاکس يکي از اميدهاي بيماران پارکينسون است که دوست دارند بتوانند براي گردش از خانه خارج شوند. او بنيانگذار بنيادي تحقيقاتي است که با سرمايه بالغ بر 95 ميليون دلار به انجام تحقيقاتي در زمينه يافتن درماني براي بيماري پارکينسون مي پردازد.

اين ستاره هاليوود در 22 سالگي متوجه شد به بيماري ديابت مبتلاست. او حتي يک هفته در کماي ديابتي به سر برد. او مي گويد: «ديابت غافلگيرم کرد. هيچ کس از خانواده ام به اين بيماري مبتلا نيست. هر چند زماني که مدرسه مي رفتم کمي اضافه وزن داشتم اما فکر مي کردم سلامت کامل دارم.»

هالي بري عقيده دارد اينکه اين بيماري چقدر ناخوشايند است مهم نيست، مهم اين است که با واقعيت روبرو شدم و آن را کنترل کردم.

الک بالدوين اين مجري و بازيگر مشهور آمريکايي که يکي از آخرين نقش هايش در فيلم مطرح «هنوز آليس» بوده، از بيماري «لايم» رنج مي برد.

بيماري لايم شايع نيست و برگرفته از يک اختلال التهابي است. اين اختلال عبارت است از يک ضايعه پوستي که پس از هفته ها يا ماه ها علائم آن روي دستگاه عصبي مرکزي، دستگاه قلب و عروق و مفاصل اثر مي گذارد.

نشانه هاي اين بيماري عبارت است از يک برآمدگي پوستي کوچک روي پوست ران، باسن يا زير بغل که معمولا رشد آن با پاک شدن قسمت مرکزي ضايعه همراه است. اين ضايعه ممکن است متعدد ظاهر شود.

کاترين زنا جونز، بازيگر محبوب و مطرح هاليوود که در فيلم هاي مهمي مثل «دوازده يار اوشن»، «شيکاگو» و «نقاب زورو» به ايفاي نقش پرداخته، به بيماري دو قطبي دچار است. اين موضوع را خودش در مصاحبه اي اعلام کرد.

اختلال دو قطبي (شيدايي - افسردگي) نوعي اختلال خلقي است که افراد مبتلا به آن دچار تغييرات شديد خلق (دوره هاي متوالي افسردگي و شيدايي) مي شوند. مبتلايان به اين اختلال در بيشتر مواقع مي توانند با استفاده مرتب دارو راحت زندگي کنند.

ايوان مک گرگور، بازيگر معروف اسکاتلندي که در فيلم هاي مشهوري مثل «جنگ هاي ستاره اي» و «ماهي بزرگ» نقش آفريني کرده، دچار سرطان پوست بود ولي او با هوشمندي و مراجعه به موقع به پزشک از اين بيماري نجات پيدا کرد. خودش مي گويد: «علائمي مثل اگزما و تغييرات جزيي پوست را جدي گرفتم.»

پاملا اندرسون، هنرپيشه مشهور آمريکايي که شهرتش را مديون بازي در سريال «غريق نجات» است، به هپاتيت c مبتلاست. به گفته خودش به دليل سوزن تتوي آلوده به ويروس دچار اين بيماري شده است. هپاتيت نوعي عفونت شديد است که عملکرد کبد را تحت تاثير قرار مي دهد.

اگر اعتياد را بيماري بدانيم، افراد مشهور زيادي را پيدا خواهيم کرد که به آن مبتلا شده اند. البته تعدادي از آنها هم موفق به شکست اين بيماري شده اند.

رابرت داوني جونيور، بازيگر با استعداد فيلم هايي مثل «قاتلان بالفطره»، «مرد آهني»، «شرلوک هولمز» و «زودياک» از همين گروه است. رابرت داوني جونيور، اوايل دهه 90 ميلادي به مواد مخدر معتاد شد و حتي به جرم حمل مواد مخدر و اسلحه و مردم آزاري دستگير شد. اين وضعيت چنان وخيم شد که در برنامه هاي تلويزيوني به نمادي از هاليوودي هاي به قهقرا رفته تبديل شد.

استعدادش را در فيلم هاي کم اهميت صرف مي کرد و کارش ديده نمي شد.

اعتياد به مواد مخدر حيات حرفه اي رابرت داوني جونيور را تقريبا نابود کرده بود اما در سال 2003 وقتي همه فکر مي کردند به ته خط رسيده، اعتيادش را کاملا ترک کرد و بعد از ترک اعتيادش قوي تر به سينما برگشت و امروز يکي از بزرگترين ستاره هاي سينماي دنيا محسوب مي شود.

او در سال 2003 به ورزش وينگ چون، يکي از شاخه هاي کونگ فو، پرداخت و به گفته خودش اين ورزش به او کمک کرد تا با اعتيادش مبارزه کند.

دانيل رادکليف بازيگر نقش هري پاتر به نوعي مشکل عصبي به نام ديسپراکسي دچار است. اين مشکل به دليل ناهماهنگي بين نورون هاي حرکتي مغز به وجودت مي آيد. در واقع در اين بيماري تکامل قسمت کوچکي از اين بخش حرکتي ناقص انجام شده است و اين مشکل تکاملي باعث مي شود فرد در هماهنگي بين اعصاب و عضلات در انجام برخي کارهاي خاص ناتوان باشد.

اين بيماري تقريبا بين کودکان نسبتا شايع است و حدود 6 درصد کودکان به نوعي با اين مشکل مواجه اند. دانيل رادکليف به نوع خفيف اين بيماري دچار است و تقريبا آن را کنترل کرده است.

خودش مي گويد: «من روزهاي سختي را در مدرسه گذراندم اما تا وقتي کودک بودم، خيلي بازي مي کردم و شايد همين باعث شد بهتر شوم.»

نشانه اي که بيشتر از هر چيز از اين بيماري در رادکليف ديده مي شود، دستخط وحشتناکش است چون نمي تواند حرکت قلم را روي کاغذ کنترل کند. در بدترين حالت هم قادر به بستن کراوات و بند کفش خود خودش نيست.

منبع : هفته نامه سلامت