بزرگنمايي:

چه خبر - زندگي و سلامتي از نگاه پريناز ايزديار

بيماري ها افزايش مي يابند و نگراني ها بيشتر مي شوند. کارشناسان بر اين باورند که امروزه تمام دنيا با معضل افزايش بيماري دست به گريبان است. در اين ميان اما رشد بي رويه انواع بيماري ها در ايران هشدار مهم تري است که کارشناسان مطرح مي کنند؛ هشداري که از کاهش سن ابتلا به بيماري هاي قلبي و سرطان حکايت دارد.

برخي امواج و تشعشعات را متهم مي کنند و عده اي تغيير سبک زندگي ايرانيان را مقصر مي دانند. گذشته از اين هشدارها و بايد و نبايدها، مدتي است فعاليت هنرمندان براي کمک به حل آسيب هاي اجتماعي و مشکلات مختلف افزايش يافته. هنرمندان فعال زيادي را پيدا مي کنيد که براي حل بحران ها با مديران اجتماعي يا نهادي مدني همراه هستند و در اين زمينه از هيچ کمکي فروگذار نيستند.

همراهي براي مقابله با بيماري و بهبود اوضاع نظام سلامت کشور، سوژه تازه اي است که هنرمندان را به خود جذب کرده، تا جايي که در چند ماه گذشته هر کدام از آن ها از طريق شبکه هاي اجتماعي و مصاحبه هاي مطبوعاتي شان اين سوژه را دنبال مي کنند و بر آن تاکيد دارند.

با پريناز ايزديار هم صحبت شديم؛ هنرمندي که دغدغه زندگي سالم در او باعث شده تصميم به گياه خواري بگيرد. اين بازيگر جوان سينماي ايران سال گذشته بازي در فيلم «ابد و يک روز» سيمرغ بلورين بهترين بازيگر نقش اول زن را از سي و چهارمين جشنواره فيلم فجر برايش به ارمغان آورد.

ايزديار که در سريال «شهرزاد» خوش درخشيد، در اين گفت و گو به مشکلات بيماران «پروانه اي» اشاره مي کند و مي گويد: «بيماران «پروانه اي» از نظر دارو و تجهيزات درماني شرايط سختي دارند، پانسمان ها و داروهاي اين بيماران گران و در عين حال الزامي است. چه کسي بايد به اين بيماران کمک کند؟ هزينه هاي درمان بيماران پروانه اي بالاست و خانواده هاي اين بيماران از پس آن بر نمي آيند.

اگرچند تا نيکوکار و خير هم پيدا شوند و به اين افراد کمک کنند، باز هم کافي نيست و شايد فقط کمي مشکل اين خانواده ها حل شود. در حالي که اين مشکل نياز به کمک اساسي تري از طرف مسئولان بهداشت کشور دارد. مسئولان بايد کمک کنند هزينه هاي درمان و پانسمان بيماران پروانه اي کاهش يابد.»

تحقيقات نشان مي دهد که بيماري در ايران بسيار سريع تر از جوامع ديگر شيوع مي يابد و در بيشتر موارد، ميانگين سني مبتلايان کمتر از ميانگين سني جهاني است. فکر مي کنيد جامعه در مقابله با افزايش سرعت بيماري ها چه نقشي دارد؟ آيا مردم مي توانند مقابل عواملي که سلامتي شان را تهديد مي کنند بايستند؟

وقتي شهروندان يک جامعه نسبت به سرنوشت يکديگر بي اعتنا مي شوند و ديگر به مشکلات يکديگر و اتفاق هايي که در زندگي اجتماعي آن ها رخ مي دهد، توجه نمي کنند، مشکلات فرصتي براي چهره نمايي پيدا مي کنند. کمک به حل بحران ها و آسيب هاي اجتماعي تنها مسئوليت مديران اجتماعي و مسئولان نيست و يک مسئوليت جمعي است. اصولا آدميزاد بايد از هر آن چه به او آسيب مي رساند و سلامتي اش را تهديد مي کند، دوري کند. مثلا درباره همين آلودگي هوا، تک تک افراد جامعه مي توانيم جلوي آن را بگيريم يا حداقل کمترش کنيم، اما متاسفانه کاري در اين زمينه نمي کنيم و نسبت به آن بي تفاوت هستيم. از طرفي بعضي عادات غلط باعث شده همه مانسبت به سلامتي مان بي تفاوت باشيم.

عاداتي که شايد به نظر کوچک و بي اهميت باشند، اما در طولاني مدت تاثير خود را نشان مي دهند. مثلا همين آرايش هاي زيادي که در جامعه ما رايج شده است، چرا اين قدر آرايش زياد شده؟

آرايش هايي که به پوست صدمه وارد مي کند و اتفاقا با مرور زمان زيبايي خانم ها را کاهش مي دهد. فکر مي کنم اگر اين امکان فراهم شود که به صورت باز و شفاف در رسانه ها درباره تاثيرات منفي آرايش زياد و هر روزه صحبت شود، خيلي از خانم ها مطلع شوند و کمتر از مواد آرايشي استفاده کنند. اين موضوعات نياز به فرهنگ سازي دارد.

در ميان عواملي که سلامتي مردم را به خطر مي اندازد، کدام عامل بيشتر شما را نگران مي کند؟

آلودگي هوا بيشتر از باقي موارد من را اذيت مي کند. من فکر مي کنم تغذيه سالم به خود آدم بستگي دارد. من دو سال است که غذاي سالم مي خورم. يعني به مواد غذايي که مي خورم، اهميت مي دهم. اصطلاحا مي دانم که چي مي خورم و هر غذايي را نمي خورم. براي همين دغدغه تغذيه را ندارم. البته قبلا بيشتر غذاهاي فست فودي مي خوردم، هميشه اين مشکل را داشتم که مي دانستم اين غذا مضر است، ولي به فست فود علاقه داشتم و نمي توانستم مقابل خوردن آن جلوي خودم را بگيرم. اما حالا ديگر دغدغه غذايي را که مي خورم، ندارم.

حالا اما آلودگي هوا ناراحتم مي کند. گاهي براي خودم و براي بقيه مردم غصه مي خورم که مجبور هستيم در اين هوا زندگي کنيم

اشاره کرديد که مدتي است غذاي سالم مي خوريد، در اين باره توضيح دهيد.

حدود دو سال است که گياه خوار شده ام. بخشي از دلايلم براي گياه خواري توجه به سلامتي ام بود و بخش ديگرش اين بود که حيوانات را دوست دارم و نمي توانم گوشت موجود زنده بخورم. قبلا هم اين مشکل را داشتم، ولي از دو سال پيش اين تصميم را گرفتم و اجرايي اش کردم.

مشخصا از وقتي خوردن گوشت را کنار گذاشتيد، چه تغييراتي را در بدنتان احساس مي کنيد؟

اوايل که تصميم به گياه خواري گرفته بودم. خيلي ها مي گفتند ضعيف مي شوي و اين کار را نکن. ولي بعد از دو سال که گوشت نمي خورم، واقعا هيچ مشکلي ندارم. اتفاقا خيلي احساس بهتري نسبت به قبل دارم. احساس شادابي مي کنم. خوردن سبزيجات يک انرژي مضاعف به من داده که برعکس نظر ديگران خوردن گوشت اين انرژي را به من نمي داد. با وجود اين که از ديدي خيلي ها گياه خواري کار سختي است، اما من احساس مي کنم اصلا مشکلي ندارم. انرژي دارم و خيلي هم سرحال هستم و از اين روش غذايي ام خيلي راضي ام و اصلا هم تصميم ندارم که گوشت بخورم.

هر آدمي عادت هاي غذايي يا رفتاري دارد که سلامتي اش را به خطر مي اندازد. شما هم از اين عادت ها داريد؟

من هم عادت هاي بدي دارم و چيزهايي مي خورم که براي سلامتي ام مضر است. مثلا من نوشيدني هاي انرژي زا مثل هايپ و ردبول مي خورم، نوشابه مي خورم، ولي سعي مي کنم تا جايي که مي توانم، کمترش کنم.

ممکن است در دوستان و نزديکان ما يک فرد بيمار باشد و در روند درمان او مشکلاتي را به شم ببينيم که تحملش براي ما سخت است. شما تا به حال با چنين وضعي رو به رو بوده ايد؟

به لطف خدا من و خانواده ام تا به حال درگير بيماري نبوده ايم. براي همين از نزديک با اين موضوع مواجه نشده ام و کمبودها آزارم نداده است. اما اخبار را مي بينم، حرف هاي مردم را اين جا و آن جا مي شنوم و در جريان قرار مي گيرم. مي دانم که مردم با گراني دارو و سختي هاي مراحل درمان مواجه هستند.

بدون شک اين مشکلات در همه جاي دنيا وجود دارد، ولي مي شنويم که گفته مي شود اين جا شرايط خيلي سخت تر است و مردم را با مشکل مواجه کرده. همين چند روز پيش درباره بچه هاي پروانه اي مطلبي مي خواندم، متوجه شدم که رسيدگي به اين بيمارها از نظر داروها و تجهيزات درماني شان چقدر سخت است و اين پانسمان ها و داروها چقدر گران و در عين حال الزامي است.

چه کسي بايد به اين بيمارها کمک کند؟ هزينه هاي درمان بيماران پروانه اي بالاست و خانواده هاي اين بيماران از پس آن بر نمي آيند اگر چند تا نيکوکار و خير هم پيدا شوند و به اين افراد کمک کنند، باز هم کافي نيست و شايد فقط کمي مشکل اين خانواده ها حل شود. در حالي که اين مشکل نياز به کمک اساسي تري از طرف مسئولان بهداشت کشور دارد.

مسئولان بايد کمک کنند هزينه هاي درمان و پانسمان اين بيمارها کاهش پيدا کند. مي نمي دانم از چه راهي مسئولان مي توانند هزينه هاي درماني را کاهش دهند، اما به هر حال اين موضوع موجب گرفتاري خيلي از خانواده ها شده است.

وضعيت آگاهي مردم را نسبت به سلامتي شان چطور مي بينيد؟

من فکر مي کنم اگرچه فضاي مجازي در خيلي موارد مشکل ساز شد، اما تاثيرات مثبتي هم داشت. همين اطلاع رساني به مردم درزمينه هاي مختلف از تاثيرات مثبت شکبه هاي اجتماعي است. آگاهي مردم در خيلي زمينه ها بالاتر رفته است. خبرها راحت تر به گوش مردم مي رسد و اين اطلاعات باعث شد بيشتر مراقب سلامتي شان باشند.
مثلا گاهي در شبکه هاي اجتماعي مطرح مي شود که استفاده از کدام مواد، مضر و سرطان زا است و اين مطالب دست به دست مي چرخند و باعث مي شود کاربران رسانه هاي اجتماعي دقت بيشتري در زندگي شان کنند. هرچه بيشتر مي گذرد، آگاهي مردم بالاتر مي رود.

آيا هنرمندان با فعاليت هاي اجتماعي مي توانند به ايجاد فرهنگ سلامت کمک کنند؟

اين همان فرهنگ سازي است. هنرمندها و هر کسي که مردم آن ها را مي شناسند، مي توانند در زمينه سلامت و زندگي سالم اطلاع رساني کنند و به اين فرهنگ سازي کمک کنند. هميشه در جوامع چهره هاي شاخص سهم موثري در فرهنگ سازي داشته اند. به طور کلي هنرمندان در هر زمينه اي مي توانند فرهنگ سازي کنند؛ از توجه به محيط زيست گرفته تا توجه به انسان دوستي و حتي سلامت.

ما مي بينيم که مردم دنيا به صفحات اجتماعي و مصاحبه هاي هنرمندان توجه مي کنند و حرف هايي که يک بازيگر مي زند، بيش از مثلا يک کارشناس تغذيه مورد استقبال قرار مي گيرد. بنابراين اگر هنرمندان زندگي سالم را ترويج دهند، قطعا تاثير خواهدداشت.
شايد از دست ما کارهاي بزرگ تر برنيايد، اما فکر مي کنم همين ترويج زندگي سالم کار بزرگي است که نبايد آن را دريغ کنيم. در اين صورت ارتباط سازنده اي ميان هنر و سلامتي شکل مي گيرد.

شما تا به حال فيلمي در اين زمينه بازي کرده ايد؟

فيلمي که با آقاي اسعديان کار کرديم و هنوز اکران نشده، يک بيماي را به تصوير مي کشد. «يک روز بخصوص» درباره پسري است که خواهرش ناراحتي قلبي دارد و مصايب زندگي آن ها را نشان مي دهد. فيلم هاي اين چنيني زياد ساخته مي شود و خيلي هم به جامعه کمک مي کند و در ذهن مردم مي ماند.

شما چقدر به سلامتي خودتان اهميت مي دهيد؟

من قبلا بيشتر ورزش مي کردم، الان به دليل مشغله کاري نمي توانم مثل گذشته ورزش کنم. اما بين کارهايم حتما اگر وقت خالي پيدا کنم، باشگاه مي روم. متاسفانه خيلي کم پيش مي آيد. اما هميشه سعي مي کنم در هر حالتي به تغذيه و پوستم اهميت دهم.




منبع : هفته نامه چلچراغ