بزرگنمايي:

چه خبر -
در جايي خواندم كه طي چند تحقيق قابل اعتنا ثابت شده كه هنرمندان، آسيب پذيرترين افراد نسبت به ابتلا به آلزايمر هستند. همچنين آسوشيتدپرس به نقل از محققان اعلام كرده كه احتمال ابتلاي هنرمندان، به خصوص نقاشان به بيماري آلزايمر به مراتب بيش از افراد عادي است. به اعتقاد آنان، نقاشان با توجه به اينکه مدت زيادي را بدون مكالمه و در حالت تمركز فردي براي انتقال ذهنيات به بوم سپري مي‌كنند، خطر ابتلا به بيماري آلزايمر را در خود بالا مي‌برند. درواقع، هنرهاي فردي به واسطه قابليت انزوا طلبي كه در خود دارند، هنرمند را مستعد ورود به مراحل اوليه اختلالات زوال عقلي مي‌كند.همچنين سابقه‌ افسردگي درمان ‌نشده نيز احتمال ابتلا به آلزايمر را افزايش خواهد داد.
از سويي عوامل محافظت كننده‌اي نيز وجود دارند كه مي‌توانند احتمال بروز و پيشرفت بيماري را کم کرده با به تأخير بيندازند. يکي از آن‌ها، فعاليت ذهني و افزايش سطح دانش و مطالعه افراد است.مشاهده شده، افرادي که مطالعه بيشتري مي‌کنند و ذهن خود را تا سالمندي هم فعال نگه مي‌دارند، احتمال ابتلاي آنها به بيماري آلزايمر کمتر است. هنرمندان به دليل روحيه درون‌گراتر و خلوت‌گزين‌تري كه دارند، بيشتر در معرض آلزايمرند، به ويژه در هنرهاي تجسمي.همچنين به اين دليل كه ميزان افسردگي در آنها بالاتر و ميل به درمان در آنها كم تر است.فعاليت‌هاي هنري هم اغلب چندان دانش مدار نيستند و كمتر ديده مي‌شود كه هنرمندان زياد اهل مطالعه باشند.چرا كه زايش و خلق هنري بيش از آنكه به واسطه كتاب‌ها به دست بيايد، از جوهره و درونه هنرمند ناشي مي‌شود، حتي اگر دچار آلزايمر شده باشند.آنجان چاترچي، استاد دانشگاه پنسيلوانيا در اين باره معتقد است كه وقتي كسي به خلق يك اثر هنري مي‌پردازد، در حقيقت در حال استفاده از بخش‌هاي متفاوت مغز خود است. هر اثري به نوعي پروسه‌ خلق را براي مان روايت مي‌كند، حتي در شرايط سخت. محض نمونه مي‌توان به ويليام آترموهلن اشاره كرد. هنرمند نقاشي كه مدت‌هاي زيادي را در اتاقي تنها مي‌نشست و به نقا‌شي‌هاي فيگوراتيو با تمرکز بر جزئيات شهره بود.او به آلزايمر مبتلا شد و در چند سالي كه بيماري در حال پيشرفت بود و پيش از آنكه به كل از نقاشي و طراحي باز ماند، در خود نگاره‌هايي که از خود کشيد، تاثير آلزايمر و روند رو به رشد تخريب سلول‌هاي مغزي‌اش را بر بوم ثبت كرد. احساسات منعكس شده در اين تابلوها بيانگر سركشي، عصبانيت، ترس، تنهايي، شرمندگي، گيچي و غم است... و ناپديدي تدريجي هويت او.
در آخر يادداشت مي‌توان به هنرمندان توصيه كرد كه به سه مقوله بالا توجه بيشتري كنند تا كمتر در معرض خطر باشند: روابط اجتماعي خود را تقويت كنند و از خلوت‌گزيني‌هاي طولاني‌مدت بپرهيزند. خلق پايين خود را جدي بگيرند و در صورت تشخيص افسردگي، آن را نشانه روشن‌فكري ندانند. هفتاد درصد افسرده‌ها قابل درمان هستند... و بيش‌تر مطالعه كنند. درباره همه چيز، حتي اگر به هنرشان ارتباطي ندارد.





منبع :jamejamonline.ir


مطالب پيشنهادي :
سريال "دونگ يي" کي تمام مي شود؟رابطه بين اهرام و ا عتقاد مصريانبه ياد ساموئل خاچيکيان و "غقاب ها" پر مخاطب ترين فيلم تاريخ سينماي ايرانپروژه هاي ميلياردي ديگر در راهندبا درخت خرما هنر نمايي کنيد