بزرگنمايي:

چه خبر -

رسول خادم استاد است. استاد تغيير بازي. او در سه چهارماه گذشته به زيبايي هر طور که خواسته بازي را هر بار به سود خودش برگردانده است. از روزي که تيمش در مسابقات جهاني موفق نبود تا همين حالا، هر بار به بهانه اي توانسته بازي را بگرداند اما حالا درست در نقطه اي خود را قرار داده که چاره اي غير از نبودنش در ورزش باقي نمانده است. درست مثل روزي که اين‌قدر بازي را پيش برد تا به ته خط شوراي شهر رسيد!
او بعد از جنجال هاي کشتي مهم عليرضا کريمي با حريف روسي، درحالي که اصلا ايران نبود، با هجمه اي از سوي وزارت ورزش روبرو شد. اين البته شروع دعواي اين دو نهاد نبود که چندي قبل تر و بعد از مسابقات جهاني در پاريس، وقتي وزير ورزش از نتايج گلايه کرد، با چنان عتابي به او پاسخ داد که سلطاني فر اصلا نمي دانست چه بايد بکند.
روزگار گذشت تا رسيد به ماجراي عليرضا کريمي و داستان بايد ببازي! رسول آن روزها ايران نبود و بعد از انتشار ويدئو، وزارت ورزش خواهان حضور رئيس سر کارش و پيگيري اين ماجرا بود. آنها اعتقاد داشتند رسول که به اعتبار رياست در فدراسيون کشتي ايران توانسته عضو رسمي اتحاديه جهاني کشتي شود، بايد خودش اين اتفاق را حل کند. اين که ورزش کشتي تعليق شود از سوي وزارت ورزش اصلا قابل پذيرش نبود چون در 40سال گذشته هيچ گاه چنين اتفاقي نمي افتاد و اين خواسته و فشار بيروني روي رسول، طوري بود که او به شدت دلخور شود.
در نهايت وقتي ماجرا حل شد، رسول شروع کرد به تلافي. او با اعلام استعفا، خواهان حل مسئله مبارزه با اسرائيل شد. حرف هايش خيلي سريع واکنش مسئولان ارشد نظام را به همراه داشت. ديگر ارزشي ها اين رفتار رسول را بر نمي تابيدند و آقاي تيزهوش، مدام بازي را عوض مي کرد. ابتدا بازي را کشاند سمت ماجراي «بايد ببازي» که مردم به شدت با او هم‌نوايي کردند و تبديل شد به يک قهرمان. او مي خواست تکليف اين مسئله مشخص شود که نظام مسئوليت مسابقه ندادن را برعهده بگيرد. اگر قرار به مبارزه نکردن نيست، ورزشکار بايستد و با جسارت حرف مان را بزنيم. خودش را به آسيب ديدگي يا باخت عمدي نزند و ديگر هم دغدغه‌مان تعليق نباشد.
اين خواسته اما تصميمي در حد اختيارات وزارت ورزش نبود. شايد تنها شوراي عالي امنيت ملي مي تواند در اين مورد اظهار نظر کند و اصلا به همين دليل هم بود که سردار غيب پرور، فرمانده بسيج گفته بود قلم پاي کسي که اين حرف ها را تکرار کند، مي شکنند.
به مرور بازي را رسول از اين مسئله برد به سمت وزارت ورزش. از مشکلات مالي گفت و در نهايت هم در مجمع فدراسيونش وقتي بر استعفا پافشاري مي کرد، گفت:«من مشکلم اين است که با اين مديران ورزش کشور نمي توانم کار کنم!»
ديگر او تاکيد داشت اصلا مشکلش حل مسئله اسرائيل نبوده و نيست. رسول مي خواهد هزينه را براي وزارت ورزش به اوج برساند. او يک قهرمان ملي است. يک مدير با جسارت که يک مشکل بزرگ را با شهامت بيان کرده. رسول دوباره همان سلطان بزکش روي تشک شده است. يک قهرمان محبوب که حالا اگر قرار به رفتنش شده باشد هم مثل روز باختش به غول کوبايي، با مظلوميت قرار است قرباني شود. حالا وزارت ورزش براي رفتار رسول روي اره نشسته است. نه راه پس دارد و نه راه پيش!
رسول يک مربي تئوريسين و بي نظير در کشتي که شاگردانش روي تشک جادو مي کنند. براي همين وقتي خودش کنار تشک و به عنوان سرمربي قرار مي گيرد، تيمش جادو مي کند. البته اين حضور همزمان به عنوان رئيس فدراسيون و مربي کشتي، سالانه سبب مي شود، با هر افتخار و مدال طلاي جهاني، 500سکه مربي برتر را بگيرد و 300سکه هم براي رياست فدراسيون در مقام دارنده مدال طلاي جهاني يا المپيک. اين به ابزاري براي طعنه زدن از سوي وزارت ورزش بدل شده بود و يکي از حرف هايي که اتفاقا روي دل رسول مانده است.
او گلايه هايش را در مجمع گفت به اين گمان که مردم ديگر نمي شنوند او امروز خواسته اش چيست. او بازي را باز عوض کرده و مسير را به سمتي مي برد که وزارت ورزش در فشار رفتارش حذف شود. حالا ديگر گفته اش چيزي نيست که نهادهاي امنيتي را حساس کند و قشنگ عقب‌گرد کرده است. حالا توپش در زمين وزارت ورزش است و گمان مي کند چاره اي غير از کرنش در برابرش ندارند. اين همان رفتاري است که سئول نشينان تا امروز کرده اند اما ته اين بازي قهر و ناز به جاي خوبي نمي رسد. قرباني اين رفتار، بي شک کشتي است که لايق ترين رئيس اين سال هايش را به‌زودي از دست مي دهد چون بعيد است اين پيمانه صبر سر نرود!
رسول ديگر دارد اشتباه مي زند و يادش رفته، رفتنش از شوراي شهر در نهايت و بعد از مدتي اصلا باعث نشد کسي بگويد يادش بخير. رفت و جايش را چهره هايي از ورزش گرفتند که همه گفتند واي بر ما مردماني که شهرمان را داديم دست آنها که کل هنرشان سوا کردن شاخ بزها از همديگر است!

منبع: khabaronline.ir