چاپ

چه خبر - من اگر جاي عادل بودم...

اگر من جاي عادل فردوسي پور بودم، حداقل در دل خودم حسابي خوشحالي مي کردم که مانند يک قهرمان خداحافظي کرده ام. به ياد مي آوردم زماني را که بابت خداحافظي نکردن به موقع بازيکنان فوتبال، از آنها گلايه مي کردم و مي گفتم اي کاش زودتر خداحافظي کرده بوديد.
به اين فکر مي کردم که هر آغازي را پاياني است و چه بهتر که برنامه ام در بهترين موقعيت ممکن تعطيل شده است. چه بهتر که در بالاترين سطح از رضايت مردمي و با خاطره اي خوش برنامه ام تعطيل شده است.
من اگر جاي عادل فردوسي پور بودم، الان به يک مسافرت يکي دو هفته اي مي رفتم تا پس از چند سال کار فشرده، مدتي استراحت کنم و با آرام کردن ذهنم، به آرامشي برسم تا تصميمي نگيرم که بعدا پشيمان شوم.
واقعيت را که همان تعطيلي برنامه نود است، قبول مي کردم و مدتي خودم را از همه اتفاقات مربوط به تعطيلي نود دور نگه مي داشتم تا از هيجاني که اين روزها ايجاد شده، فاصله بگيرم و با خودم فکر کنم چه شد که به اينجا رسيدم.
من اگر جاي عادل بودم، فعلا اجراي هيچ برنامه اي را قبول نمي کردم. چه ايرادي دارد يکي دو سال بيرون گود نشستن و فقط نگاه کردن؟ هيچ اتفاقي نمي افتد اگر يکي دو سال هم هيچ اجرايي نداشته باشد و بعدا دوباره برگردد.
خيلي خوشحال مي شدم اگر جاي عادل بودم و چنين اتفاقي برايم مي افتاد. آن وقت به «جادوي زمان» اعتماد مي کردم و اجازه مي دادم گذشت زمان، به همه ثابت کند هيچ مجري ورزشي تبحر من را ندارد. اجازه مي دادم به مرور زمان، مردم من را با ساير گزارشگران، مخصوصا گزارشگري که اين روزها همه فکر مي کنند قرار است جايم را بگيرد، مقايسه کنند و خودشان متوجه شوند که چقدر از بقيه بهتر هستم.

منبع: khabaronline.ir