چاپ

چه خبر - ماجراي دوپينگ خودسرانه در وزنه برداري

گاهي اوقات در پس شيريني‌هاي کسب مدال و موفقيت، تلخي‌هايي هست که با گذشت سال‌ها به راز مگو بدل مي‌شود.

يکي از اين رازها، نمونه ادراري است که مربي تيم ملي به جاي ورزشکارش داد تا مبادا زحمت کل تيم، به خاطر يک نمونه مثبت دوپينگ از بين برود.

35 سال به عقب برمي گرديم. به سال 1362؛ سالي که نخستين دوره رقابتهاي وزنه برداري قهرماني جوانان آسيا به ميزباني ژاپن در شهر ناگويا برگزار شد. تيم جوانان ايران که با ترکيبي کامل و 10 نفره در رقابتها حضور داشت، يکي از شانس هاي قهرماني بود. قهرمان هم شد اما با تبصره اي که مربي تيم بعد از سالها از آن پرده برداشت.

مهدي عطار اشرفي که در آن مسابقات به همراه هوشنگ کارگرنژاد، هدايت تيم جوانان ايران بر عهده داشت، در اين باره مي گويد:« شب قبل از برگزاري رقابتهاي دسته 100 کيلوگرم، يکي از ملي پوشان به اتاق ما آمد. علاوه بر من و کارگرنژاد، دکتر شهابي و هنريک تمرز هم در اتاق بودند. آن ورزشکار درحالي که نگران بود و شيشه شکسته ديانابول در دست داشت، گفت من اينها را مصرف کرده ام. چه بايد بکنم؟... کاري نمي شد کرد. فقط بايد از نفوذ دکتر شهابي که آن زمان رئيس کميته پزشکي کنفدراسيون وزنه برداري آسيا بود استفاده مي کرديم. مرحوم شهابي در آسيا حرف اول را مي زد و روابط خوبي با تاماش آيان، ديبر کل وقت فدراسيون جهاني داشت.

در نهايت تصميم بر اين شد که من به جاي ورزشکار نمونه دوپينگ بدهم تا کل زحمات تيم از بين نرود. تيم ايران رقابت نزديکي با کره شمالي، چين و ژاپن داشت و يک نمونه دوپينگ باعث مي شد عنوان قهرماني ايران به عنوان چهارمي بدل شود. من تائيد نمي کنم آن تصميم را، اما به هر حال وقتي صحبت از نفوذ و قدرت بين المللي مي شود، يکي از موارد هم همين است که جلوي برخي اشتباهات خودسرانه، به نحوي گرفته شود. در هر حال آن ورزشکار در آن مسابقات قهرمان آسيا شد و تيم ملي وزنه برداري جوانان ايران نيز عنوان قهرماني آسيا را به دست آورد.»

عطار اشرفي در ادامه مي گويد:« واقعيت اين است که اگر امکانات الان در اختيار وزنه برداران آن زمان بود، خيلي از آنها قهرمان جهان مي شدند. يعني مي خواهم بگويم خود ورزشکاران هم گناهي نداشتند. خيلي از آنها مي ديدند که رقبايشان از مواد نيروزا استفاده مي کنند و به همين خاطر، آنها هم به استفاده از اين مواد ترغيب مي شدند. بحث دادن نمونه دوپينگ مربي به جاي ورزشکار قطعا به همين يک مورد خلاصه نمي شود و احتمالا در رشته هاي ديگر هم اتفاقاتي از اين دست افتاده است. کما اينکه در وزنه برداري هم چندين نمونه ديگر سراغ داريم. اما فحواي کلام اين است که ورزشکاران و قهرمانان به سراغ اين مواد نيروزا نروند. در گذشته بعضي قهرمانان بودند که بي اندازه به خودشان آسيب مي رساندند. آنها به يک مدال کسب مي کردند اما ندانسته براي سالهاي زيادي سلامتي خودشان را به مخاطره مي انداختند که البته از چشم ديگران پنهان مي ماند.»

منبع: khabaronline.ir