چاپ

چه خبر - بيوگرافي غلامحسين بنان

غلامحسين بنان 15 ارديبهشت 1290 در تهران متولد شد. پدرش کريم‌خان بنان‌الدوله نوري و مادرش دختر شاهزاده رکن‌الدوله برادر ناصرالدين شاه بود. از شش سالگي به خوانندگي و نوازندگي ارگ و پيانو پرداخت و در اين راه از راهنمايي‌هاي مادرش که پيانو را بسيار خوب مي‌نواخت، بهره‌ها گرفت.
بنان به گفته خودش، فعاليت حرفه‌اي‌ را در سال 1306 آغاز کرد و فقط در جلسات خصوصي و در حضور دوستان و آشنايان به صورت حرفه‌اي آواز مي‌خواند اما در نهايت از شهريور 1320 وارد راديو شد و با همکاري هنرمنداني چون روح‌الله خالقي صدايش را از طريق «راديو تهران» به گوش مردم رساند.
زنده‌ياد روح‌الله خالقي او را به ارکستر انجمن موسيقي دعوت کرد و از طرفي بنان با ارکستر شماره يک نيز همکاري داشت. اين در حالي بود که به برنامه «گل‌هاي رنگارنگ» نيز دعوت شده بود. بنان در طول فعاليت هنري خود، حدود 350 آهنگ را اجرا کرد. ويژگي صداي وي، زير و بم‌ها و تحريرهاي اوست.
اين هنرمند هم به آواز قديمي و کلاسيک ايراني و هم به نغمه‌هاي جديد و مدرن ايراني تسلط داشت که نمونه بارز اين تسلط را مي‌توان در تصنيف «الهه ناز» مشاهده کرد. تا جايي که برخي بنان را بزرگ‌ترين اجراکننده سبک وزيري و خالقي مي‌دانند. او همچنين در کنار اديب خوانساري از اجراکنندگان آثار استادان صبا و محجوبي بود و همچنين به مرکب‌خواني و تلفيق شعر و موسيقي تسلط داشت.اما زندگي غلامحسين بنان تحت تاثير يک حادثه قرار گرفت. او در 27 دي 1336 به همراه دو نفر از دوستانش در راه بازگشت از يک ميهماني به سمت خانه بوده که ناگهان در حوالي کاروانسراي سنگي يک تانکر نفتکش فاقد چراغ ايمني عقب و پوشيده از گل و لاي در مقابلش سبز مي‌شود و تصادف شديدي بين خودروي بنان و آن تانکر نفتکش رخ مي‌دهد. بعد از برخورد شديد، بنان از ناحيه صورت و چشم‌ها آسيب‌ مي‌بيند.
با انتشار خبر اين تصادف در روزنامه‌ها و مجلات، سيل مردم به سمت بيمارستان روانه مي‌شود تا آنجا که به علت انبوه جمعيت و بر هم خوردن نظم بيمارستان، دفترچه‌اي در سالن انتظار بيمارستان قرار مي‌دهند تا مردمي که موفق به عيادت از بنان نشده بوده‌اند در آن دفتر ابراز همدردي کنند و نوشته‌اي براي او به جاي بگذارند. بنان براي معالجه به خارج از کشور مسافرت کرد و بعد از برگشت از اين سفر تصميم گرفت در مواضع هنري خود بازنگري کند.
او مي‌گفت:
«من از اين پس کوشش مي‌کنم آثاري اجرا کنم که واجد وزني شاد و شعري اميدوارکننده‌ است. من جداً از ادامه شيوه قديم که شباهت به مرثيه‌خواني دارد خسته شده‌ام؛ البته در اين زمينه سازندگان آهنگ بايد با من ياري و همکاري کنند.»
از ماندگارترين ترانه‌هاي بنان مي‌توان به آهنگ «آذربايجان» در مايه شور، «آمدي جانم به قربانت» در مايه بوسليک، «الهه ناز» در مايه دشتي، «بهار دلنشين» در آواز اصفهان، «بوي جوي موليان» در آواز اصفهان، تصنيف «توشه عمر» در دستگاه همايون، «يار رميده»، «مي‌ناب»، «خاموش»، «مراعاشقي شيدا»، «من از روز ازل»، «نواي ني» و سرود هميشه جاويد «اي ايران» در مايه دشتي اشاره کرد.

بنان «حالا چرا» و «کاروان» را بهترين آثار خودش مي‌دانست و مي‌گفت:

«کاروان را براي بعد از مرگم خوانده‌ام». به گفته همسرش او در اواخر عمر خود هم دلبستگي عجيبي به ترانه «رؤياي هستي» پيدا کرده بود تا آنجا که با اين آهنگ مي‌گريست.
بنان که مدت‌ها از بيماري دستگاه گوارش و افسردگي رنج مي‌برد، سرانجام غروب 8 اسفندماه 1364 خورشيدي در بيمارستان ايرانمهر تهران درگذشت و بر خلاف وصيتش که مايل بود در گورستان ظهيرالدوله به خاک سپرده شود، در امام‌زاده طاهر کرج به خاک سپرده شد.

منبع: isna.ir